Ze zeggen dat je minimaal een keer moet hebben meegedaan. En als je de veertig gepasseerd bent ga je toch rare dingen doen. Dus dit voorjaar besluit je de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. Voor mij is dat de eerste keer. Op deze pagina mijn vierdaagse verslag...

De Voorbereiding

Omdat er een limiet van 47.000 deelnemers is, was ik er snel bij met de inschrijving: via internet op 4 februari.

Een vierdaagse loop je niet zo maar, daar is een goede voorbereiding voor nodig. Op de vierdaagse website vond ik een trainingsschema dat ik grotendeels heb afgewerkt. Daarnaast is natuurlijk goed materiaal, schoenen en sokken, belangrijk. Op naar een sportzaak voor een paar wandelschoenen. Na het passen en proeflopen van een aantal merken werden het uiteindelijk de Lowa Renegade GTX schoenen. Met daarin de Falke TK2 CoolMax sokken. Daarnaast ook nog een rugzakje, regenjas en kleine paraplu aangeschaft. Wat ook erg handig is, is een stappenteller ofwel pedometer. Bij Conrad kun je een eenvoudige kopen voor weinig geld.

Voor de trainingswandelingen kun je terecht bij georganiseerde tochten, zie bijvoorbeeld het landelijk wandelprogramma van de KNBLO. Daarnaast kun je bij de ANWB boekjes met fietsroutes kopen, deze routes hebben afstanden van 25 tot 50 km en zijn dus prima geschikt als wandelroute. De meeste fietsroutes zijn ook nog bewegwijzerd en dus zonder problemen te volgen. Ik heb als voorbereiding de meeste fietsroutes op de Veluwe gewandeld.

De volgende lijst laat alle trainingskilometers zien:

Datum Afstand Route Bijzonderheden
18-01-2004 9
01-02-2004 17
14-02-2004 23
29-02-2004 28   ik kreeg hier knieproblemen door overbelasting dus ging ik wat vaker kortere afstanden tussendoor lopen.
07-03-2004 12
13-03-2004 20 Ooievaarstocht Gorssel
21-03-2004 15
28-03-2004 30
04-04-2004 22
10-04-2004 19
17-04-2004 40 Bloesemtocht
25-04-2004 16
02-05-2004 50 Kootwijkerzand fietsroute (vanaf Apeldoorn)
08-05-2004 36
15-05-2004 50 Zandenbos fietsroute
28-05-2004 29-05-2004 2x40 Leemcule fietsroute en Speuld fietsroute (2-daagse) De eerste 2-daagse gelopen, zonder enige problemen.
06-06-2004 18
12-06-2004 50 Cannenburgh fietsroute
25-06-2004 26-06-2004 2x40 Amersfoortse 2-daagse Een paar blaren opgelopen (misschien omdat het de eerste dag regende?). De inlegzolen van mijn wandelschoenen beginnen slijtageplekken te vertonen, dus nieuwe gekocht met extra demping.
10-07-2004 19
totaal 634   Dat moet toch ruim voldoende zijn...

Dus bijna elk weekend op pad geweest. Er gaat wel een hoop tijd in zitten, je moet er wat voor over hebben... Voor mijn gevoel ben ik er klaar voor, de blaren van Amersfoort zijn genezen. Van mij mag het beginnen!

Maandag 19 juli - startkaart ophalen

's Morgens maar even naar Nijmegen gereden, en het lukte zelfs om vlak naast de Wedren te parkeren.

Er zijn geen lange wachtrijen, dus binnen 10 minuten was ik in bezit van de barcodekaart en de startkaart voor de eerste dag. In de rij naast me probeerde een Duitser zich nog aan te melden zonder dat hij zich van te voren had ingeschreven. In hun beste Duits wisten de vierdaagse medewerkers de man duidelijk te maken dat dit toch echt niet meer mogelijk was. Teleurgesteld droop hij af.

De Wedren op maandag 19 juli

Deze Duitser had pech

Voor vierdaagsefeesten en vlaggenparade is natuurlijk geen tijd, want vanavond moet ik vroeg naar bed. Ik heb besloten om gewoon thuis te slapen en geen huisvesting in Nijmegen te zoeken. Het eigen bed slaapt toch het beste. Mijn vrouw is bereid om mij elke ochtend met de auto naar Nijmegen te brengen, 's middags ga ik dan met de trein terug. Om rond vier uur in Nijmegen aan te komen, moeten we om ongeveer kwart over drie vertrekken. De wekker staat dus op half drie. Brrrr, ik moet er niet aan denken. Deze avond om acht uur naar bed gegaan.

Dinsdag 20 juli - de dag van Elst

Vanochtend om kwart over vier gestart. Het is dan nog donker. Vandaag gaat de 50 km route over de Waalbrug door Lent, Bemmel, Huissen, Elst, Valburg en Oosterhout. Vlak voorbij Huissen komt een collega mij steunen, hij staat langs de weg met luie stoel en drinken. Fantastisch om op die manier even te rusten.

De start 's morgens om 4:15

Rond 6:00 door Bemmel (of is het Bammel?)

Collega zorgt voor rustpost voorbij Huissen

En weer op pad

Tot dan gaat het goed, dan is het nog droog, maar op de dijk naar Elden begint het te regenen, en het zal blijven regenen tot we weer in Nijmegen zijn. Dat betekent de helft van de dag met regenjas en paraplu lopen. Dat is niet echt leuk. Vooral ook omdat het publiek nu minder massaal aanwezig is.

En dan gaat het regenen

Dus veel regenjassen en paraplu's

Terug over de Waalbrug, het is toch nog droog geworden

Je kunt ook het trapje nemen, scheelt weer een paar
honderd meter

Dag 1 volbracht

's Middags om half vier loop ik het Wedren terrein weer op. De eerste dag is gehaald!

Voor mijn gevoel bleven mijn voeten redelijk droog (waterdichte schoenen zijn nu erg prettig). Toch heb ik na afloop een blaartje achter de hak van mijn rechtervoet. Als ik in de trein ga zitten doet mijn kont zeer, waar ik in de trainingen nooit last van heb gehad. Toch last van het schuren. Dus dat wordt vet smeren. 's Avonds probeer ik om acht uur naar bed te gaan, maar slapen lukt pas tegen tienen.

Woensdag 21 juli - de dag van Wijchen

Als we 's ochtends om kwart over drie weg willen rijden vinden we een pakketje onder de ruitenwisser, nee geen bekeuring maar een succeswens van de buren: "Zet hem op, nog maar 150 km" en "we hebben vrijdag zin in feest". Verder zat er wat te eten in voor onderweg. Toch leuk, maar niet te lang over die 150 km nadenken.

Wederom om kwart over vier gestart, de drukte bij de startpoortjes valt erg mee (net als gisteren). De bilnaad is met vet ingesmeerd om erger te voorkomen. De rest van de week heb ik eigenlijk geen last meer van dit ongemak.

Ik vind deze dag de saaiste dag met de route door Wijchen en Beuningen. Voordat we in Wijchen komen moeten we nog de 50 km lus lopen door Balgoij en Niftrik. In Wijchen zelf is het ook vervelend, door de drukte en de te smalle doorgang in het centrum ontstaat er een file van wandelaars, niet echt leuk...

We worden opgevrolijkt door dokter Bernhard, die met wc-borstel en EPO-spuit tussen de wandelaars verschijnt. Elke dag komen we deze clown tegen in de laatste 10 km. Zonder behandeling helpt het toch.

's Morgens vroeg is het lange tijd erg mistig. Als het dan eindelijk opklaart wordt het nog mooi weer. Dat is een stuk beter dan gisteren. Toch houden we het niet droog, het laatste half uur in het centrum van Nijmegen breekt er nog een onweersbui los zodat ik toch nog aardig nat de finish haal. Het is dan kwart over drie.

Uittocht uit Nijmegen 's morgens vroeg

Orkestjes langs maar ook boven de weg

Opstopping in Wijchen centrum

Meer dan een kwartier stilstaan...

Doedelzakken en rokjes

Toch nog weer regen op de laatste kilometer

Dag twee ook gehaald, maar de voeten doen al aardig zeer. Strompelend kom ik de trein uit. Thuis gekomen blijkt er op de rechter kleine teen een blaar de zitten, en ook de blaar op de rechterhak is nu groter geworden. De stand na 2 dagen is dus 2 blaren. Dit is toch wel het zwaarste moment van de vierdaagse. Ik hoop dat het morgenvroeg wat beter gaat anders zie ik het somber in.

Donderdag 22 juli - de dag van Groesbeek en de zeven heuvelen

Als ik op sta doen de spieren al niet zoveel pijn meer, dus dat is in orde, maar de blaren doen behoorlijk zeer. Ik prik het laatste vocht eruit en tape ze af. Dan maar even door de pijn heen bijten, we zijn al halverwege, dus ik ga het proberen. Voor wat meer gemak een paracetamol genomen.

Ik start weer om kwart over vier. De route gaat door Malden, Mook, Plasmolen, Milsbeek, Breedeweg, Groesbeek en Berg en Dal. De beruchte Zevenheuvelenweg staat op het programma. Als debutant weet ik niet wat ik verwachten moet, we zien wel. Als ik eenmaal op gang ben gekomen wordt de pijn van de blaren minder. Paracetamol lijkt een uitkomst.

Het gaat voorspoedig, vanaf de start loop ik de eerste twintig kilometer is rap tempo door tot de eerste pauze in Milsbeek. Dan verder langs met meest saaie stukje route van de vierdaagse, dat is de extra 50 km lus bij Milsbeek. Alleen maar maisvelden en weinig publiek. De sfeer veranderd compleet als we weer samen komen met de 40 km lopers en de eerste heuvel oplopen richting Breedeweg. Wat een volk staat hier al langs de weg. Dat wordt bij Groesbeek alleen nog maar meer. Voortgedragen door het publiek kom je dan op de zevenheuvelenweg aan. Het eerste stuk gaat nog heuvel af, maar vervolgens zitten er drie aardige klimmetjes in. Ze zijn vooral redelijk stijl, maar niet echt lastig om te wandelen. De mensenmassa schreeuwt je er wel overheen. Maar, zeven heuvels, nee zoveel zijn het echt niet.

's morgens om 6 uur heb ik nog geen zin in soep...

Rustpost

De militairen hebben het zo slecht nog niet
(behalve dan die kistjes)

We komen aan in Groesbeek

Nog meer Groesbeek

Het begin van de zevenheuvelenweg

Het is erg druk

De eerste heuvel

Nog een heuvel, hoeveel eigenlijk nog?

Schaduw is prettig op deze warme dag

Nog een stukje door Berg en Dal en Nijmegen en dag drie zit erop. Het is kwart voor drie, dus ook gaat het elke dag sneller. Ik weet nu dat ik het ga halen, want er moet heel wat gebeuren wil ik de laatste dag nog opgeven. Als ik mijn voeten bekijk, heb ik nu ook aan de linker kleine teen een blaar gekregen. De andere blaren zijn wederom groter geworden, eigenlijk is de rechter kleine teen één grote blaar. Gelukkig ziet de onderkant van mijn voeten er nog goed uit.

Vrijdag 23 juli - de dag van Cuijk en de Via Gladiola

Als we naar Nijmegen rijden regent het. Zouden we dan weer in de regen moeten wandelen? Even leek het erop, maar als ik om half vijf start is het droog geworden. De laatste dag gaat door Overasselt, Grave, Gassel, Beers, Cuijk, Mook en Malden om vervolgens te finishen over de Via Gladiola.

De pijn verbijtend breng ik mezelf op gang, neem nog een paracetamol, en loop de eerste 20 km stevig door. Voorbij Grave neem ik de eerste rust. Ze zeggen dat je geregeld moet rusten, maar als je daarna weer wilt weglopen doet alles pijn. Het liefst stop ik eigenlijk zo min mogelijk. De tweede pauze komt in Cuijk, daar is het erg gezellig.

Over een lange dijk richting Grave, in de verte nog wandelaars...

Ook aandacht voor natuurschoon

Doortocht in Beers?

We komen Cuijk binnen

Bejaarden achter de hekken (zouden ze anders weglopen?)

Waar zou de burgemeester het nou zo warm van hebben?

Nog maar een orkestje

De torens van Cuijk zie je al van verre

De landmacht heeft weer een pontonbrug over de Maas gelegd en als we die over zijn lijkt het of de Via Gladiola al is begonnen. Van hier tot finish enorm veel mensen langs de weg. Het is dan nog wel een kilometer of 15, maar als je de stal ruikt gaat dat bijna vanzelf. Je krijgt een gevoel van onoverwinnelijkheid over je heen als je beseft dat je de vierdaagse gaat uitlopen. Om twee uur kom ik bij de eerste tribunes aan, wat een feest. Even later vind ik mijn vrouw en de buren langs de kant van de weg. Overladen met gladiolen loop ik de laatste kilometer, tot ik onder het finishdoek door loop bij de Wedren. Dan neem ik het felbegeerde vierdaagse kruis in ontvangst.

De landmacht heeft weer een pontonbrug over de Maas gebouwd

Dat loopt prima

achter deze Noorse dames

Het begin van de St. Annastraat ofwel Via Gladiola

De tribunes

Hier moet het verkeer geregeld worden

Eindelijk de finish gehaald

Het vierdaagsekruis

Op dat moment zeggen mijn voeten dat het mooi is geweest, de rest van de dag moet ik maar verder strompelen, maar dat heb ik er graag voor over. In totaal zitten er vijf blaren op mijn voeten, na een weekend rust is de boel al weer redelijk hersteld. Thuis gekomen is ook nog het huis versiert met o.a. schoenen in de vlaggenmast. Het feesten mag beginnen...

Het huis is versierd

De gladiolen van de via gladiola

En de blaren

En dan komt natuurlijk de hamvraag: volgend jaar weer? Meteen na afloop zeg je "nooit weer", maar als je dan de video beelden van TV Gelderland of SBS6 terugziet is het wel heel verleidelijk, zeker als je na een paar dagen weer pijnloos kan lopen. Ik denk dat ik volgend jaar de vierdaagse vanaf de kant van de weg ga bekijken in één van die prachtige dorpjes langs het parcours. Dat moet ook een hele belevenis zijn. En wellicht in de toekomst, als het bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Laatste nieuws: In 2011 besluit ik om toch weer mee te gaan doen. Zie deze pagina.